ایبوپروفن با مهار کردن غیر انتخابی آنزیمهای سایکلواکسیژناز عمل میکند. وظیفه این آنزیمها تولید مواد شیمیایی التهاب زا موسوم به پروستاگلاندینها(PGs) است که باعث آغاز احساس درد و ایجاد التهاب در سرتاسر بدن می.شوند در مواردی که التهاب موجب حساس شدن گیرندههای درد میشود مهار سنتز PGS ایجاد اثر ضد دردی می کند. داروهای NSAID مثل ایبوپروفن دمای بدن را کاهش نمیدهند ولی تب را کاهش میدهند. به هنگام تب پایروژن آندوژن (1-IL) از لوکوسیتها آزاد شده و موجب بالا رفتن PGs در مغز میشود که پایروژن بوده و با اثر روی مرکز تنظیم دما (هیپوتالاموس باعث افزایش دمای بدن میشوند. ایبوپروفن با جلوگیری از افزایش مقدار PGS در مغز از اثر بالا برندگی دما توسط (1-IL) جلوگیری می کند. این دارو با مهار تولید ترومبوکسان A2 در پلاکتها مانع بهم چسبیدن پلاکتها می شود( اثر ضد آگر گیشن پلاکتی)
ایبوپروفن یک داروی ضد درد ضد التهاب و تب بر است و در تسکین دندان درد، سردرد، آرتریت، اوستئوآرتریت آرتریت نقرسی حاد و کرامپهای دوران پریود در خانمها(دیسمنوره) و سایر انواع دردها با شدت متوسط مؤثر است مزیت فرم کپسول ژلاتینی نرم ایبوپروفن این است که در مقایسه با قرصهای ایبوپروفن غلظت خونی حداکثر سریعتر ایجاد میکند. آغاز اثر آن ۳۰ تا ۶۰ دقیقه و مدت اثر آن بسته به وزن بیمار و دوز دارو بین ۴ تا ۸ ساعت است. استفاده بین از فرم های دارویی سریع آزاد کننده این دارو برای تسکین درد به ویژه در مواردی که اثر ضد التهاب نیز مورد نیاز باشد( پس از جراحی دندانپزشکی مامایی یا اور توپدیک و برای تسکین درد عضلانی اسکلتی مربوط به آسیب بافتهای نرم ورزشکاران مثل پیچش در مفصل و پارگی رباط و کشش) توصیه میشود زیرا آغاز اثر آنها نسبت به فرمهای دارویی با تأخیر آزاد کننده (delayed release dosage forms) سریعتر است
این دارو از لحاظ تقسیم بندی مصرف داروها در شش ماهه اول دوران حاملگی در گروه B و در سه ماهه سوم در گروه D قرار دارد.
در خانمهای شیرده بهتر است با تجویز پزشک مصرف شود.
۱ - ایبوپروفن میتواند اثر آنتی هیپرتانسیوی داروهای مهار کننده ACE (مثل کاپتوپریل و انالاپریل) را کاهش دهد.
۲- ایبوپروفن میتواند اثر آنتی هیپرتانسیوی داروهای مدر را کاهش دهد.
۳- مصرف همزمان ایبوپروفن اثر داروهای ضد انعقاد را افزایش میدهد.
۴- مصرف همزمان ایبوپروفن و داروهای ضد دیابت. احتمال هیپوگلیسمی را افزایش میدهد.
۵ - مهار فعالیت PGs کلیوی توسط ایبوپروفن میتواند غلظت پلاسمایی سیکلوسپورین و لذا خطر سمیت کلیوی آن را افزایش دهد.
۶- مصرف همزمان آیبوپروفن و دیگوکسین باعث افزایش غلظت خونی دیگ و کسین میشود.
7-مصرف همزمان لیتیم با ایبوپروفن ممکن است باعث افزایش غلظت خونی لیتیم شود (احتمالاً با کاهش کلیرنس کلیوی لیتیم).
توجه: برای مطالعه تداخل اثر ایبوپروفن با داروهای دیگر به کتب تداخلات دارویی مراجعه شود.
۱- ایبوپروفن در بیماران مبتلا به نارسایی قلب هیپرتانسیون بیماران با کلیه و کبد نارسا، سابقه بیماریهای گوارشی خونریزی و زخم باید با احتیاط مصرف شود.
۲ - ایبوپروفن در بیماران تحت درمان با ضد انعقادها مثل وارفارین باید با احتیاط مصرف شود زیرا در صورت مصرف همزمان خطر خونریزی داخلی را افزایش میدهد.
3-افراد مسن برای ایجاد اثرات جانبی مستعدتر هستند.
۴- در بیماران با Aspirin triad( آسم برونشیال، عدم تحمل به آسپیرین، رینیت) با مصرف ایبوپروفن (مثل هر داروی (NSAID) واکنشهای کشنده آستماتیک و شبه آنافیلاکتیک اتفاق افتاده است.
۵- در صورت مصرف دوزهای بیش از حد میتواند ایجاد اثرات مرکزی مثل بهت روانی، تحریک و توهم بکند.
۶- ایبوپروفن را نباید بیش از ۳۲۰۰ میلی گرم در روز مصرف نمود.
۷ - یک روز قبل از جراحی با اعمال دندانپزشکی مصرف دارو قطع شود.
۸ - همراه غذا یا همراه آنتاسیدها مصرف شود.
شامل ایجاد ادم هیپرتانسیون ،سرگیجه تهوع، استفراغ، سوزش در پشت جناغ سینه ایجاد زخم و خونریزی در دستگاه گوارش میباشد که فقط در چند درصد از بیماران ایجاد می گردد. فارماکوکینتیک ایبوپروفن
در دمای کمتر از 30 درجه سانتی‌گراد نگهداری و از نوره رطوبت و یخ زدگی محافظت شود.