ایبوپروفن با مهار کردن غیر انتخابی آنزیمهای سایکلواکسیژناز عمل میکند. وظیفه این آنزیمها تولید مواد شیمیایی التهاب زا موسوم به پروستاگلاندینها(PGs) است که باعث آغاز احساس درد و ایجاد التهاب در سرتاسر بدن می.شوند در مواردی که التهاب موجب حساس شدن گیرندههای درد میشود مهار سنتز PGS ایجاد اثر ضد دردی می کند. داروهای NSAID مثل ایبوپروفن دمای بدن را کاهش نمیدهند ولی تب را کاهش میدهند. به هنگام تب پایروژن آندوژن (1-IL) از لوکوسیتها آزاد شده و موجب بالا رفتن PGs در مغز میشود که پایروژن بوده و با اثر روی مرکز تنظیم دما (هیپوتالاموس باعث افزایش دمای بدن میشوند. ایبوپروفن با جلوگیری از افزایش مقدار PGS در مغز از اثر بالا برندگی دما توسط (1-IL) جلوگیری می کند. این دارو با مهار تولید ترومبوکسان A2 در پلاکتها مانع بهم چسبیدن پلاکتها می شود( اثر ضد آگر گیشن پلاکتی)
این دارو از لحاظ تقسیم بندی مصرف داروها در شش ماهه اول دوران حاملگی در گروه B و در سه ماهه سوم در گروه D قرار دارد.
در خانمهای شیرده بهتر است با تجویز پزشک مصرف شود.
قبل از مصرف این فرآورده در موارد زیر با پزشک مشورت کنید:
- در صورت سابقه حساسیت به روغن گل مغربی و یا سایر روغنهای گیاهی، ژلاتین، مواد محافظ رنگها و هرگونه مواد غذایی یا دارویی دیگر.
- در صورت مصرف همزمان فرآورده های دارویی دیگر مخصوصاً داروهای ضد صرع و داروهای ضد انعقاد خون.
- در صورت ابتلا به بیماری صرع و یا اختلالات انعقادی خون
در طول دوره مصرف این فرآورده به نکات زیر توجه نمایید:
- این فرآورده را با فواصل زمانی منظم میل نموده و دوره درمان را کامل کنید.
- فرآورده را بیش از مقدار و مدت توصیه شده توسط پزشک یا داروساز خود مصرف نکنید.
- می توانید کپسولهای روغن گل مغربی را همراه غذا یا قبل از غذا و با مقداری آب میل نمایید.
- در صورتی که یک نوبت از مصرف را فراموش کردید به محض به یادآوردن آن را مصرف کنید ولی اگر تقریباً زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده باشد دوز تجویز شده را مصرف کرده و از دو برابر کردن مقدار مصرف خودداری کنید.
۱ - ایبوپروفن میتواند اثر آنتی هیپرتانسیوی داروهای مهار کننده ACE (مثل کاپتوپریل و انالاپریل) را کاهش دهد.
۲- ایبوپروفن میتواند اثر آنتی هیپرتانسیوی داروهای مدر را کاهش دهد.
۳- مصرف همزمان ایبوپروفن اثر داروهای ضد انعقاد را افزایش میدهد.
۴- مصرف همزمان ایبوپروفن و داروهای ضد دیابت. احتمال هیپوگلیسمی را افزایش میدهد.
۵ - مهار فعالیت PGs کلیوی توسط ایبوپروفن میتواند غلظت پلاسمایی سیکلوسپورین و لذا خطر سمیت کلیوی آن را افزایش دهد.
۶- مصرف همزمان آیبوپروفن و دیگوکسین باعث افزایش غلظت خونی دیگ و کسین میشود.
7-مصرف همزمان لیتیم با ایبوپروفن ممکن است باعث افزایش غلظت خونی لیتیم شود (احتمالاً با کاهش کلیرنس کلیوی لیتیم).
توجه: برای مطالعه تداخل اثر ایبوپروفن با داروهای دیگر به کتب تداخلات دارویی مراجعه شود.
۱- ایبوپروفن در بیماران مبتلا به نارسایی قلب هیپرتانسیون بیماران با کلیه و کبد نارسا، سابقه بیماریهای گوارشی خونریزی و زخم باید با احتیاط مصرف شود.
۲ - ایبوپروفن در بیماران تحت درمان با ضد انعقادها مثل وارفارین باید با احتیاط مصرف شود زیرا در صورت مصرف همزمان خطر خونریزی داخلی را افزایش میدهد.
3-افراد مسن برای ایجاد اثرات جانبی مستعدتر هستند.
۴- در بیماران با Aspirin triad( آسم برونشیال، عدم تحمل به آسپیرین، رینیت) با مصرف ایبوپروفن (مثل هر داروی (NSAID) واکنشهای کشنده آستماتیک و شبه آنافیلاکتیک اتفاق افتاده است.
۵- در صورت مصرف دوزهای بیش از حد میتواند ایجاد اثرات مرکزی مثل بهت روانی، تحریک و توهم بکند.
۶- ایبوپروفن را نباید بیش از ۳۲۰۰ میلی گرم در روز مصرف نمود.
۷ - یک روز قبل از جراحی با اعمال دندانپزشکی مصرف دارو قطع شود.
۸ - همراه غذا یا همراه آنتاسیدها مصرف شود.
شامل ایجاد ادم هیپرتانسیون ،سرگیجه تهوع، استفراغ، سوزش در پشت جناغ سینه ایجاد زخم و خونریزی در دستگاه گوارش میباشد که فقط در چند درصد از بیماران ایجاد می گردد. فارماکوکینتیک ایبوپروفن